Zorgen voor de ouder
Ouders van kinderen met iets extra’s, zoals bijvoorbeeld autisme, hebben dagelijks te maken met extra zorgen voor hun kind. Iedere dag opnieuw vraagt het kind hun speciale aandacht en vaak genoeg lijkt het, of er geen passende oplossing te vinden is voor het probleem waarmee de ouder wordt geconfronteerd. Een pasklaar antwoord op de zorgvraag voor het kind is niet beschikbaar. Standaard oplossingen bieden geen soelaas. Opvoeden kan een grote opgave zijn voor de ouder:
Hoe kon ik weten, hoe ver ik mijn kind had te dragen
Hoe kon ik weten, zo is het goed en genoeg
Hoe kon ik weten, zonder te vragen
Hoe kon ik weten, dat ik mijzelf dan maar droeg
Een van de richtlijnen waar de ouder van een kind met autisme zich aan poogt te houden is, om zo veel als mogelijk het leven voor het kind voorspelbaar in te richten. De onvoorspelbaarheden komen daardoor op het bordje van de ouder te liggen. Situaties in het gezin, op school, in de buurt, of waar dan ook, kunnen een fikse wissel trekken op het kind en een extra appèl doen op de ouder.
Het opvoeden van het kind kan zo voor de ouder leiden tot ondervoeding van zichzelf.
Wie zorgt er voor de ouder? Wat kan de ouder hier zelf in doen? Hoe kan de ouder dit leren? Hoe krijgt de ouder meer regie over het eigen leven, met alles dat zich erin aandient? Het vraagt om aan te nemen wat het leven wel en niet biedt. Voorbij onze verwachtingen over het leven die soms niet bewaarheid worden, is er ook veel wel. De strijd tegen alles wat er niet is, mag stoppen. Dat scheelt al veel energie. In plaats daarvan kan de ouder zich richten op wat hij of zij wèl wil en kan bereiken. En dat is goed bestede energie.
De ouder mag leren, dat hij of zij gericht keuzen kan maken in het op zich nemen van de zorgtaak voor het kind, juist door het serieus nemen van de zorgtaak voor zichzelf. Het is heel passend voor een ouder om steun te vragen. Volwassenheid wil immers niet zeggen, dat de ouder alles zelf moet kunnen. Het is ook heel volwassen om aan te geven dat je als ouder iets niet kunt en daarvoor hulp vraagt.
Ouderschap gaat over ‘doorgeven’: het leven zelf en vervolgens ‘hoe het leven te leven’.
Ouder zijn is voorbeeld zijn voor het kind in doen, denken en voelen. Het kind kijkt dit af, of het zich daaraan nu aanpast of zich daarvan juist afkeert. We kunnen doorgeven wat we hebben aangenomen. De ouder die het voorbeeld geeft dat hij zelf kan aannemen, geeft ook dat door aan het kind. Een ouder die bereid is zelf te leren, geeft de permissie door aan het kind, dat leren oké is. Er ontstaat daardoor in de relatie ouder – kind meer openheid en ontspanning. En dat levert nieuwe ruimte op om te ontdekken wat het leven wèl te bieden heeft.
De opgave van de opvoeding kan worden omgezet in een zingevende doorgave in de opvoeding!
Willem
