Volg je hart!
Mijn dochter belde me op en vroeg: “Ga je vanavond nog?” En ik dacht: ‘Dat is ook toevallig! Is er hier een cameraatje in de kamer waardoor jij kunt zien wat er met me is?’
Ik antwoordde haar: “Neen, het is beter van niet. Ik geloof dat het goed voor me is om nu thuis te blijven.” Ze zei: “Dat kwam vanmorgen al in me op. Gek hè?”
De gedachte die toen bij me opkwam was: ‘Ze heeft feilloos door hoe het met me gaat.’ Om deze gedachte even te verwerken liet ik een stilte vallen. Het ging door me heen, dat ze alleen maar zou willen dat het me goed gaat; – dat ze me voorhield dat het inderdaad goed is om dingen te laten. Het bleef stil aan de telefoon. In die stilte ontmoetten we elkaar. De behoefte om me te verdedigen over de keuze om niet te gaan, viel weg.
Ik zei na de stilte: “Voor mij klopt het dat ik vanavond niet ga.” Ze zei: “Doe wat je hart je ingeeft papa. Dan klopt het wat je doet of laat.”
Het was deze uitspraak die ik meenam als een groot cadeau: ‘Zoals het hart klopt, klopt het.’ Doordat mijn dochter me dit zo precies kon duiden, realiseerde ik me dat een cameraatje voor haar niet nodig was om te weten dat het belangrijk voor haar was om even contact met me op te nemen. ‘Volg je hart!’ is wat dit aangaat een eenvoudig op te volgen aanwijzing.
