Verbazen of verwonderen
Ineens kwam de vraag rechtstreeks naar me toe: ‘Willem, wil je een tekst schrijven voor jouw blog?’ Ik? Mijn blog? Wat is dat eigenlijk, een blog? Waar komt dat woord vandaan? Het wemelde van de vragen in mijn hoofd en ik ontmoette zo verbazing bij mezelf. En dat voelde toch net even iets anders dan ik eerder tijdens een training had meegekregen vanuit een deelnemer.
Toen ik het had over ‘verwondering’ keek ze me verrast aan. Ze had zojuist zelf het woord verbazing gebruikt en ik had gezegd: ‘Weet je, voor mij ziet je gezicht er meer uit als van iemand die zich verwondert.’ Ze keek me vragend aan. Ik zei: ‘Nou ja, meer open. Je hele houding is meer open. Ik zie ook geen denkrimpels.’ En toen ik dat gezegd had, liet ze haar denkrimpels zien. Waarop ik zei: ‘Ja, zo ziet verbazing eruit.’ We lachten samen.
Verbazing zoekt volgens mij begrip. Verwondering zoekt volgens mij het wonder. Dat is anders. Ik kan me heel erg verbazen en nooit het begrip krijgen en zelfs als ik het begrip krijg, wat dan nog? Als het wonder niet komt, blijft het bij ‘fijn dat iemand me begrijpt, maar wat schiet ik daarmee op?’
Het wonder zoekt de wond. En, wonder is groter dan wond. Het is immers wonder.
Dan kan het wonder de wond helen.
Ik wens u verwondering toe.
