Ruud en Estelle
Twee mensen die ‘in de echt’ zijn verbonden zeggen ‘ja’ tegen elkaar. Ze zeggen met die ‘ja’: “Ik neem je aan, met alles erop en eraan. Ik neem je onvoorwaardelijk aan. En op de reis van ons leven komen we dan wel tegen wat het leven ons voorhoudt.” Zodra mensen er voor kiezen om tot echtscheiding over te gaan, dan is er een voorwaarde tussen hen in komen te staan. Door wat er tussen hen is gekomen, kunnen ze elkaar niet goed meer zien: elkaar niet meer aannemen met alles erop en eraan. Het was eerst onvoorwaardelijk, maar dan niet meer. Het is voor beiden een pijnlijke beslissing. Liefde heelt, maar als de heling niet toegelaten kan worden, lijkt liefde vooral een pijl die recht in de open wond geschoten is. Ik heb te doen met Ruud en Estelle. En met hun kinderen.
De bedoeling van ‘in de echt verbinden’ schuilt erin, dat mensen zich echt verbinden. De vraag is eigenlijk niet eens, of mensen echt wel zijn verbonden. Natuurlijk zijn ze dat. We doen alleen alsof het niet zo is. De voorwaarden die we aan het leven koppelen, komen voor de verbinding te staan. Dat is de wereld op z’n kop. In de vele trainingen die ik geef zie ik zo vaak de verwarring in de omdraaiing van de volgorde. De volgorde is: Eerst is er de verbinding die leidt tot samen leven, vervolgens is er de vraag; hoe doe je dat eigenlijk: samen leven. Als eerst de vraag moet worden opgelost hoe je moet samen leven – een bijkans veel te grote vraag – wie komt er dan nog toe aan het maken van verbinding?
Mensen zijn echt verbonden. Die verbinding is er al voordat we in het leven zijn. Het hart van kind in de baarmoeder klopt al voordat het is geboren. Het hart verbindt. We zouden er goed aan doen om eens vaker bij onze kinderen af te kijken hoe de ordeningen in het leven zijn. Echt, we zijn verbonden.
Dat wil nog niet zeggen, dat er geen grenzen zijn te stellen in het samen leven. Ieder mens heeft een eigen leven, eigen doelen, eigen plannen. Samen leven vraagt ook, dat ieder het eigen leven kan vormgeven. En ja, als dat veel vraagt omdat de talenten groot zijn, dan is het nog een hele puzzel om uit te vinden hoe dat met de ander afgestemd kan worden. Ruud’s talenten hebben hem ver gebracht. Ver, omdat hij veel heeft bereikt. Ver ook, omdat hij ver van huis is gegaan. En nu hij weer in Nederland is, lijkt hij op een andere manier toch ook weer ver weg, nu van Estelle.
En als de talenten niet zo voor het oprapen liggen, levert het leggen van die puzzel evengoed de vraag op: Hoe geef ik mijn leven vorm.
Soms zoeken we ons hele leven naar vormen en voorwaarden om aan het eind ervan erachter te komen, dat het onvoorwaardelijke ook voor ons de opening biedt. Immers, we leggen grenzen aan ten opzichte van de ander omdat we met de ander zijn verbonden. Als die verbinding er niet zou zijn, dan zouden we ook geen grenzen hoeven te bepalen. Ik hoop vurig dat Ruud, Estelle en hun kinderen elkaar kunnen blijven zeggen: “We zijn verbonden, ook al geven we het leven vorm door uit elkaar te gaan.” Dat zou hen kunnen opleveren dat ze elkaar in liefde de permissie geven met: “Toe maar. Ga maar op zoek door het leven.” Want, wie weet dat hij in liefde kan gaan, weet ook dat hij in liefde kan terugkeren.
Zo zou Ruud’s reis door het leven wel eens een grote kans kunnen zijn voor de wereld waarin hij zo kan uitblinken. Een bondscoach die tegen de spelers van het cr hack Nederlands elftal kan zeggen: “Ook supertalenten kunnen zich verbinden. Ik weet er alles van.”
Willem
