Eren
Het leven begint als steeds met aannemen en dat betreft ook het aannemen van de principes waarmee ieder mens, als kind van ouders, het leven heeft gekregen. Door aan te nemen wat is en daarvoor te buigen, bevestigen we ons deelnemerschap aan het leven en tonen daarvoor onze dankbaarheid. Zo eren we het leven en we eren degenen van wie we het leven hebben gekregen. Door te eren kunnen we deelnemer zijn en als deelnemer kunnen we leren en vervolgens invloed uitoefenen. Eren gaat zo vooraf aan leren. Daarom verdient het begrip eren vanaf het begin onze aandacht.
Zonder te eren, zouden we ons (onbewust wellicht) kunnen verzetten tegen de principes en de ordeningen die daaruit voortvloeien. Het is een strijd die net zo zinloos is als je verzetten tegen de seizoenen. Eren verschaft de mogelijkheid om mèt de principes het eigen leven vorm te geven.
Eren is aannemen dat je deelnemer bent van iets dat groter is dan jij, – dat je lid bent van een systeem en dat dit systeem bestaat uit een leider en uit leden. Door te eren neem je je plek als lid ten opzichte van de leider en de andere leden in. En voor een goed begrip: eren is niet een synoniem voor ‘goedkeuren’. Het is eenvoudig buigen voor het systeem dat jou een plek biedt, waardoor je tegelijkertijd je eigen plek en ruimte inneemt.
In het eren van het leven eert het kind – ingegeven door de verbinding die er met de ouders is – de grenzen die aan het leven zijn gesteld. In het eren van de ouders, eren we het gekregen leven, zoals de ouders dat weer van hun ouders hebben gekregen, en zo verder. Zo sluiten we de grotere context binnen en krijgt het leven daarbinnen een plaats. Leren van het leven begint met toelaten van de grotere context waarbinnen het leven een plaats krijgt. Leren begint met eren.
Het leven is eindig. Het leven eren, impliceert het eren van de dood. De eindigheid van het leven geeft het leven iets urgents. Voor het bereiken van het levensdoel is begrensde tijd beschikbaar. Met het eren van de dood eren we degenen die ons in de historie voor zijn gegaan. Ook hierdoor bevestigen we ons deelnemerschap in het systeem van de grotere context. Het maakt de bedding voor ons in het leven groter.
Door de historie te eren sluit het kind die binnen en krijgt het ruimte om van de historie te leren. De historie vraagt niet om herhaald te worden. De historie vraagt erkenning voor wat het heeft bijgedragen aan het leven nu.
