Mag het kind op de schommel (3)
Op het schoolplein stond een ouder me nog even op te wachten. Ze vond het een boeiende bijeenkomst, waarvan ze ook voor zichzelf wat had opgestoken. Ze zei: We zijn nooit klaar met leren heh! Mag ik je nog iets zeggen? Ik knikte.
Ze zei: Voor ouders is er geen ARBO-wet. Haar ogen prikten me.
Ik zei: Ik weet het.
Er viel een stilte, waarin we van elkaar begrepen, dat we voor dezelfde vraag stonden.
Dit is wat mij als vader zo nadrukkelijk bezig houdt: ‘Wie zorgt er intussen voor de ouder?’ In mijn werk als trainer en coach kan ik iets betekenen voor ouders die geen ARBO-wet willen, maar die serieus genomen willen worden met hun opvoedvragen, juist als de situatie afwijkt van de gebruikelijke normen en overtuigingen. En hoe vaak blijkt me dan niet, dat ouders speelruimte onbenut laten!
Het duurde een paar weken, en toen belde ze me op om een afspraak te maken. Tijdens dat gesprek vertelde ze me, dat zij de school niet wilde belasten met zaken die ze als moeder moest oppakken.
Daarover zei ze vervolgens: Maar ik weet niet zo goed meer, waar de grens nu ligt. Ik heb die dag nog eens goed op me in laten werken. Ik kreeg de indruk, dat ik als ouder de school overvraag. Doe ik dat? Want als dat zo is, dan overvraag ik mijn kind net zo goed. En ik maar zeuren over de ARBO-wet. Ik ben zelf de ouder die hiervoor heeft gekozen!
Ik vroeg haar, of ze nu niet wat te streng voor zichzelf was. Daarop zei ze: Neen. Ik heb goed naar je geluisterd. Je had het over spiegelingen. Dit is wat mijn zoon me terug spiegelt, Willem. We overvragen elkaar! En daar doe ik ook aan mee.
We zochten in haar situatie naar wat ze met die conclusie verder kon doen. Nee, ze kon de wereld niet veranderen. Wel minder druk neerleggen bij het kind.
Ik vroeg wat mìnder druk voor haar dan méér was. De vraag verwarde haar even. Maar toen wist ze het precies. Ze zei: Eigenlijk wil mijn zoon meer spelen! Nou, dan gaan we daar maar eens wat meer ruimte voor maken. Voor mezelf dan hè!
En ze schaterlachte.
