Lichtpuntjes (vervolg)
Het experiment om te kijken naar het donker tussen sterren door, heb ik eens aan een van mijn dochters verteld. Het was op een heldere nacht toen we laat thuis kwamen van een familiebezoek. Ik vertelde haar, dat mijn ogen onrustig werden van het kijken naar het donker en dat er weer rust kwam in mijn ogen, wanneer ik naar een ster keek.
Alsof ze het gelijk even wilde verifiëren, legde ze haar hoofd in haar nek en tuurde naar het donkere firmament. Na een minuut of wat zei ze: “Nou, ik kan dat wel hoor.” Ze keek me aan met een gezicht van ‘wat is hier nou moeilijk aan?’ Ik twijfelde daardoor aan de uitkomst van mijn experiment. Had ik het mezelf maar wijs gemaakt? Ik besloot om mijn experiment opnieuw te gaan doen. Ze keek naar me en deed daarop hetzelfde als ik. Zo stonden we samen in de tuin omhoog te kijken naar het donker tussen de sterren. Na een paar tellen al merkte ik dat mijn ogen opnieuw onrustig werden en een ster zochten, wat me de bevestiging opleverde dat mijn experiment voor mezelf althans klopte. Maar mijn dochter zei: “Nee hoor pap, ik kan gewoon blijven kijken zo.” En ik dacht geïrriteerd: ‘Ja hoor, natuurlijk zij weer!’ Maar ik hield mijn mond omdat ik ook zag dat ze het experiment nog steeds aan het doen was. En na een minuut of wat zei ze ineens: “Maar pap, weet je, bij mij komen de sterretjes van binnenuit.”
We liepen samen naar binnen en ik merkte dat ik van binnen juichte door wat ze me had aangegeven. Ze had me de boodschap meegegeven dat de liefde van mensen van binnen naar buiten komt. Dat we ons hart in ons hebben. Dat we de ster aan de horizon niet buiten ons moeten zoeken, maar ìn ons. En inderdaad, dat we zo onze bestemming kunnen zien, juist als het donker om ons heen is.
