Lichtpuntjes
’s Nachts op een camping in Frankrijk tuurde ik, niet voor het eerst, naar de imposante sterrenhemel, die daar zo helder en duidelijk te zien is. Al die sterren! De eindeloosheid van de ruimte. Het licht, dat zijn weg vindt naar de aarde, naar mij, als teken van een bestaan, een werkelijkheid, ver buiten mijn bereik … of misschien juist toch weer niet. Immers ik nam het waar. Ik kon me erheen verplaatsen, in gedachten, in mijn fantasie, in een droom die mij turend soms overstelpte.
Die nacht koos ik ervoor om een experiment te doen. Ik wilde kijken naar de donkere ruimte tussen de sterren, in plaats van naar een ster of groep sterren of structuur van sterren. Ik wilde het donker in gaan; de ruimte verkennen, die plaats biedt aan de sterren. Het werd een onrustige ervaring. Mijn ogen volgden de opdracht die ik had meegegeven om naar het donker te kijken, zij het met tegenzin. Er was in de ruimte boven me veel meer donkere ruimte te zien dan lichtpuntjes, maar mijn ogen konden het nauwelijks opbrengen om daarop gericht te blijven. Het kijken naar het donker deed mijn ogen zoeken naar iets om zich op te richten. Alsof het donker ‘niets’ was en lichtpuntjes van sterren daarin ‘iets’ om te zien. Pas zodra ik mijn ogen even toestond om naar iets te kijken, zochten mijn ogen een ster en ontstond er rust in mijn ogen.
Ik vond dit heel frappant. Waarom accepteerden mijn ogen niet, dat het donker ook iets was om naar te kijken? Wat deed mijn lichaam met de informatie die tot me kwam? Ging ik ten onder in het donker? Was ik er bang van? Wat het ook was, pas door weer naar het licht te kijken, kreeg ik rust; – vertrouwen dat het goed was; – hoop op iets dat stond voor ‘een bestemming’ waar ik iets mee kon. Iets, waar ik me door me erop te richten aan kon vasthouden.
Dit experiment heeft mij de boodschap vanuit mijn lichaam opgeleverd, dat ik als mens het nodig heb om naar een bestemming toe te leven. En, dat de bestemming van het leven voor mij te vinden is in het licht, niet in het donker.
