Leven met de natuur
Ze zei me drie jaar geleden: “Ik wil leven met paarden in de natuur.” En daar is het sindsdien ook van gekomen. Werken met paarden in de franse natuur. Mensen laten kennis maken – en genieten van paard en natuur. En ja, daarvoor is zij een natuurtalent. Een paardenfluisteraar.
Het gaat heel goed met haar. Soms zien we elkaar weer even een tijdje, zoals tijdens de afgelopen zomervakantie. Dan hoor ik haar verhalen. Steeds vaker vertelt ze me die. En ik luister maar al te graag. Ze is belangrijk voor me, dat voorop. Maar de verhalen zelf …, wat een rijke bronnen om te leren over het leven en hoe paard en natuur daar deel van uitmaken.
Ze kwam op een avond weer bij ons zitten. Ze vertelde: “We waren met 12 op een dagrit, waarvan 2 begeleiders. Toen we bij de rivier kwamen, zei mijn baas: hier kunnen we de rivier oversteken. Als het te diep wordt, moet je naast het paard mee zwemmen. Het werd te diep en ik zei tegen de groep om me heen: nu van je paard af, hou je teugel vast en zwem gewoon rustig door. Eigenlijk ging het allemaal heel goed. Totdat een paard met zijn benen verstrikt raakte in het wier. Dat is daar wel een meter of tien lang. Het paard ging koppie onder en moet in paniek zijn geraakt. Wist niet meer wat ‘naar boven’ en wat ‘naar onder’ was. Het paard verdronk. En toen was er heel veel paniek. Ik heb de meiden naast me toegeschreeuwd, dat ze naar de kant moesten zwemmen. Twee van hun paarden kwamen vervolgens naar mij toe. Die heb ik steeds weer van me moeten afduwen en naar de kant geschreeuwd. Ze bleven maar naar mij toe komen. En mijn eigen paard zwom cirkels om me heen. En ik maar roepen. Op een gegeven moment kon ik niet meer. Ik was totaal op. Toen kwam er iemand in een kajak en die heeft me naar de kant gesleept. Mijn paard kwam achter me aanzwemmen, naar de kant. Hij kon ook niet meer. Heeft veel water binnen gekregen. Ik was echt bijna verdronken, en mijn paard ook.”
Natuurlijk is dit angstaanjagende voorval door en door geëvalueerd. En er zijn door haar baas excuses gemaakt. En hij heeft haar gecomplimenteerd met haar leiderschap, want direct na dit voorval heeft ze de hele groep te paard terug geleid naar de manege.
Ik was er stil van. Er bleef een week lang een zinnetje bij me opkomen: ‘De natuur sluit geen compromissen.’ Als je wilt leven met de natuur, dan zul je de manier van doen van de natuur moeten accepteren. Na een week zei ik het haar en ze knikte. Ik vroeg: “Misschien wilde het paard jou beschermen?” “Ja, natuurlijk wilde hij dat!” zei ze. “Ik ben sinds jaren de enige die met hem kan werken.” En toen huilde ze ineens: “We waren elkaar bijna kwijt geraakt, omdat we elkaar wilden beschermen …”
Zo diep kan de band tussen mens, paard en natuur zijn. En dat heeft zij geleerd, door de natuur te nemen zoals die is en tot het laatste toe bij haar paard te blijven. Nu weet ze ook, dat zij daarin leiding kan nemen en dat als het er op aankomt, het paard haar volgt naar een veilige plek.
Nu ik weer terug in Nederland ben, besef ik me dagelijks even, dat ik haar bijna was kwijt geraakt. En toch mis ik de puurheid van de natuur hier. Ja, heus.
Willem
