Het land van komen en gaan
Het boek is af. De presentatie is geweest. We hebben het moment in Katwijk met zo velen gevierd. Dat was heel fijn! Wat ik prachtig vond om te ervaren was, hoe goed hartelijke contacten ons doen. Het dak van de strandtent stoomde, zo warm was het. En niet alleen van de zon. Heel bijzonder voor me was om te delen, hoe ik kon doorgeven door wat ik van anderen heb mogen aannemen. Tja, zo werkt het dus echt. Als we in de stroom van de voeding gaan staan, dan is dat letterlijk hartverwarmend!
Later, thuis, merkte ik, dat er nog iets om mijn aandacht vroeg. Het werken aan het boek heb ik vaak gedaan op Terschelling. Ik ben er in de 7 jaren dat het proces heeft geduurd, zo vaak naartoe gegaan. Ik heb er gelopen, genoten, gevraagd, gezocht, opgeraapt, geschreven, doorgestreept … Ik realiseerde me: Ook zonder Terschelling was dit boek er niet geweest!
Als ik op dat eiland ben, dan valt mij steeds de overvloed op die daar is. Wat de natuur daar biedt, biedt het in grote hoeveelheden aan. Of het nu de heel brede stranden zijn, of de eindeloze duinen-zee, of de cranberries die nooit op lijken te gaan. De frisse lucht. De eindeloze beweging van het water met eb en vloed. Er is daar zo veel. Er is daar zelfs een plek geboden aan ‘Nergens’. Ik heb van dat alles mogen nemen.
Ik wist eigenlijk niet goed, of ik iets zou moeten teruggeven aan Terschelling. En als dat al zo was, hoe dat dan moest. Iets voor een cranberry teruggeven? Iets voor de lucht teruggeven waarvan ik heb geademd? Iets voor het met volle teugen genieten van haar schoonheid. Hoe geef je iets terug aan een eiland? Nu ja, door eerbied te tonen. En dankbaarheid. Dat heb ik gedaan. Een week lang.
Als symbool van mijn dank liet ik een exemplaar van het boek Spiegelingen achter in de bibliotheek van Terschelling. De beheerder keek me wat verlegen aan. Ze vond het leuk en was tegelijk verrast. Nee, dat gebeurde niet vaak. Eigenlijk nooit. Ze streelde het boek en zei met iets van verwondering in haar ogen: “Dit is echt een mooi boek!” Ze zag de foto. Ze liet de bladzijden door haar vingers tikkelen. Het boek sprak tot haar verbeelding. Dat maakte me blij. De schatbewaarder van het eiland had het boek als symbool aanvaard.
Die avond liep ik nog eens langs de haven. Daar lag een prachtig oud schip, mooi gemaakt voor de gelegenheid. Ik weet niet welke, maar het klonk er reuze gezellig. En ik genoot nog een keer van de spiegeling van hun feest. Dat was mijn feestje. En toen was het voor mij helemaal rond.
Terschelling is voor mij het land van komen en gaan. En op dit moment betekent dat voor mij, dat ik weer heb te gaan. Een nieuw begin lonkt.
Willem
