Gelijkwaardigheid
Door een voorval in het gezin, werd mij een situatie van ongelijkheid voorgehouden, die als oneerlijk werd ervaren door een van mijn dochters. Ze gaf aan, dat haar jongste zus op haar twaalfde al een mobiele telefoon voor haar verjaardag kreeg, terwijl zij die pas op haar zestiende had gekregen.
Ik moest haar toegeven, dat ik anders met de norm van de leeftijd was omgegaan. En ik kon ook terughalen hoe ik ooit aan de norm van zestien jaar was gekomen. Het voorval was, dat iemand luid telefonerend door de straat fietste. Diens telefoongesprek kon ik horen totdat hij uiteindelijk de straat weer uit was gefietst. Ik vond dit om allerlei redenen belachelijk! En ik bedacht me, dat ik dit mijn dochters zo niet zou toestaan. Het leek me, dat ik ze daarop zou kunnen aanspreken als ze zestien waren.
… Tja …
Later ontdekte ik, dat het voor mij als vader wel heel prettig zou zijn als mijn dochter een mobieltje bij zich zou hebben, vooral als ze in nachtelijke escapades terecht zou komen. Dan kon ik haar tenminste bereiken, of zij mij als nodig. En zo veranderde ik de norm van zestien naar twaalf jaar.
Mijn oudste dochter vond dit allemaal best begrijpelijk, maar nog steeds oneerlijk, want ongelijk. Ik gaf haar gelijk. Ik zei haar, dat ik soms normen stel die later blijken niet te kloppen. En dat ik hoe dan ook even veel geef om ieder van mijn dochters. Dat laatste kon ze van me horen. De ongelijkheid zat haar nog in de weg. Toen zei ik haar: “Als ik ieder van mijn dochters gelijk zou behandelen, doe ik ieder van jullie onrecht. Ik zou jullie alle vier dezelfde maat schoenen in dezelfde kleur moeten geven. Geen van jullie krijgt dan een schoen in de juiste maat en in de gewenste kleur. Jij wilt blauwe schoenen maat 39 en je zus wil roze schoenen maat 37. Door jullie ongelijk te behandelen respecteer ik jullie in het anders zijn. Ik wil jullie wel gelijkwaardig behandelen.”
Het kostte een dagje, maar toen liet ze me blijken, dat ze me kon volgen. De oneerlijkheid zat nog wat dwars. En dat begreep ik. Het leven is niet in alles eerlijk. Mijn opvoeding is niet in alles perfect. Mijn liefdevolle intentie was er steeds wel. Dit vertelde ik haar precies zo. Ze slaakte een zucht van verlichting en gaf me een hug.
Laatst kwam dit voorval nog eens ter sprake. Ze zei me erover, dat het voor haar prettig was geweest, dat ik als opvoeder integer was geweest over de manier waarop ik tot de leeftijdsnorm was gekomen. Ze had eruit opgepikt dat een ouder nu eenmaal als leider in het gezin keuzen maakt en dat die ongelijke positie ten opzichte van het kind een ‘fact of life’ is.
De ongelijkheid tussen mensen behoeft de erkenning van hun gelijkwaardigheid. Ja. Zeker. Maar andersom gaat het ook op.
Gelijkwaardigheid behoeft de erkenning van ongelijkheid.
