De winst van het onvermogen
Een vriend zei: “Jij hebt makkelijk praten. Jij hebt geen last van ADD. Ik heb er iedere dag last van!” Ik zei: “Jij kent jouw onvermogen. Er is zelfs een naam voor. Ik moet het nog steeds doen met een onvermogen dat ik nog niet heb kunnen identificeren. Maar ik heb er net zo goed last van.” Hij lachte, gaf me een klap op mijn schouder en we dronken samen een biertje.
Het vermogen waarover de mens beschikt, duidt op potentiële mogelijkheden. Veel van het vermogen is onbewust aanwezig. We blijken te beschikken over een ware schatkamer. Die schatkamer maakt grootse bijdragen mogelijk. Die grootsheid kan maken, dat een mens er van schrikt en zich laat afleiden van wat het vermogen voor hem of haar in petto heeft. Mijn veronderstelling is, dat de wereld er beslist anders zou uitzien als ieder mens naar zijn vermogen zou bijdragen.
Het onvermogen waarover de mens beschikt, duidt op behoefte aan hulp. Hulpbronnen kunnen zich daardoor richten op het aanreiken van hulp. Het onvermogen kan soms onmogelijk maken dat de behoefte aan hulp bewust wordt ervaren. Of het kan onmogelijk maken, dat er bewust een hulpvraag wordt gesteld.
Het onvermogen kan zich manifest aandienen. Sociaal onhandig gedrag kan tot fikse irritaties aanleiding geven. Maar als mensen er bewust van zijn dat het sociaal onhandige gedrag voortkomt uit onvermogen, is er ruimte om het gedrag te onderzoeken en het oordeel daarover los te laten (of op z’n minst even op te schorten).
Waar een lager drukgebied is, moet ergens ook een hoger drukgebied zijn. Vermogen en onvermogen vullen elkaar aan. Hebben elkaar op een bepaalde manier ook nodig. Beide zijn van invloed op de mogelijkheid om vorm te geven aan doelen die we ons stellen in het leven.
Oordelen over onvermogen weerhouden ons om het onvermogen beter te leren kennen en bijgevolg het vermogen te leren kennen. Door iemands onvermogen toe te laten, kan diens vermogen vrijkomen. Daar zit grote winst!
