De trots van de ouder: het succes van het kind
Een van mijn dochters, toen 5 jaar jong, kwam naar me toe en vroeg me of ik de zijwieltjes van haar fiets af wilde halen. Tot dan toe had ze nauwelijks naar de fiets omgekeken. Ik keek enigszins verrast, zocht oogcontact met mijn vrouw die me met een gebaar van haar schouders liet blijken, dat ik dat dan maar moest doen. En zo beschikte mijn dochter over een in haar ogen ‘echte’ fiets. Maar ja: nu nog fietsen.
Haar oudere zus zou haar daar mee gaan helpen. Ze liepen samen de achtertuin uit om naar voren toe te gaan, waar voldoende ruimte is om te leren fietsen. En ook zacht gras mocht ze komen te vallen. Ik was nog maar net aan de voorkant van ons huis aangekomen of ik zag mijn dochter voorbij komen fietsen, een tijdje later in een drafje gevolgd door haar oudere zus. Ik was totaal verrast. Mijn dochter had besloten dat ze kon fietsen en deed dat door te trappen en te sturen. Het bleek een handige leerstijl te zijn: gewoon doen. Ik vertelde dit verhaal aan wie het maar wilde horen, zo trots was ik op mijn dochter. En daar zit hem volgens mij de kneep. Want hoe kon zoiets ‘kleins’ dan toch zo belangrijk voor me zijn, dat ik er over wilde blijven vertellen? Het ging voor mij over het succes van mijn kind.
Uit het kleine blijkt het grote: ouders zijn trots als het kind zijn eigen weg in het leven gaat en daarin succesvol is. Het bood me de bevestiging als vader, dat het leven door haar zou worden voortgezet, en ja, op haar manier.
