De illusie van onafhankelijkheid
Ik stelde me eens voor hoe het voor me zou zijn, als ik tegen ieder ander zou kunnen zeggen dat ik onafhankelijk van de ander ben.Dat ik niemand nodig had om in mijn behoeften te voorzien. En, dat ieder ander dat ook kon zeggen: dat niemand iemand anders nodig had. In wat voor wereld zouden we leven? Ik vroeg me af, hoe het dan zou zijn als iemand me iets zou willen geven. In geen behoefte zou iemand me kunnen voorzien. Hoe zou ik daar dan op reageren? Zo van: nou ja, doe maar iets wat je wilt? Of, doe maar iets waar jouw behoefte naar uitgaat om te geven? Maar ja, die behoefte bij de ander zou er dan ook niet zijn. Hoe zouden we nog betrokken zijn? Hoe zouden we elkaar nog opzoeken? Het leek me al met al een weinig aantrekkelijke wereld om in te leven. En al helemaal niet realistisch. Hulp nodig hebben is iets dat opgaat voor ieder mens. Mogelijk kan het kind dit van de hulpbehoevende ouder afkijken: hoe de mens voorbij de illusie van onafhankelijkheid de eigen behoeften in contact met de ander kan en mag brengen en hoe hiermee op volwassen wijze om te gaan.
