De horizon
“De zee flonkerde zilvergrijze lichtsignalen, schel en verblindend, beweeglijk en tegelijk loom door de eindeloze verte en breedte waarin de kalme golven schijnbaar nutteloos terug verdwenen. Aan mijn voeten daagde de zee me uit te blijven staan en als ik dat deed sloop een golf op me af en omsingelde me, trok zand onder mij weg, mij achterlatend na het terugtrekken met een onzeker evenwichtsgevoel. En tegelijk liet de zee me momenten lang vergeten te vluchten voor haar dreiging. Het risico van die dreiging schatte ik – soms even om me heen kijkend - als klein in. Die grote zee. Die stille ruis van water op het strand.
In de verte voer een schip. Het balanceerde op de rand van de horizon. Het schip leek stil te staan in een wonderlijke symbiose met de stille zee. Die balans. Die cadans.
Maar toen ik weer opkeek naar de horizon was het schip uit het zicht verdwenen, over de rand naar elders.”
Zo leerde ik iets door het kijken naar de horizon. Wat me daarvan als belangrijkste ervaring is bijgebleven is, dat de horizon zich verplaatst als je hem benadert. Je kunt niet bij hem komen. Trekt hij zich terug? Of beweeg ik wellicht in cirkels? Waarom is hij ongrijpbaar voor me? En dat schip dan?
Kort geleden hoorde ik Adriaan van Dis een gedicht van Henriette Ronald Holst citeren over de volmaakte liefde. En de gedachte nam bezit van me: ‘Zij is bij de horizon aangekomen!’
Het kan dus toch. Vandaar dat ik het gedicht heb opgenomen op de site. Met heel veel dank aan Henriette Roland Holst!
