In het kleine is het grote ook
De laatste correcties aan het boek ‘Spiegelingen’ vinden nu plaats. Ja, toch nog maar een keertje, voor alle zekerheid. Uit zorgvuldigheid. Alles wat tot dusver is gedaan, alles wat me daarin is gebracht, door zo veel mensen om me heen, ik wil het niet laten ontsieren door slordigheden. Ik wil al dat moois zo graag ook in z’n volle glorie tonen.
Ik zie het laten uitbrengen van het boek als ‘delen’. Door te delen betrekken we elkaar. Zo zie ik het schrijven van een boek dus ook: veel dat in het boek staat is met mij gedeeld door anderen. Ik heb dat alles bij elkaar gelegd en enige orde willen brengen in de veelheid aan informatie. En dat dan op een eigen manier. Een beetje zoals de kok dat ook doet met alle etenswaren om tot een gerecht te komen.
Nu ik dit schrijf herinner ik me een uitspraak van mijn broer, die me wilde verleiden om met hem samen het eten klaar te maken. Hij zette zijn verzoek wat kracht bij door me te laten weten, dat volgens hem koken alles te maken heeft met het leren verstaan van de kunst van het leven. Het leek me wat groot aangezet. En toch, verdorie, die uitspraak houd me al een tijdje bezig!
Ik heb me die avond laten overhalen om dan toch maar wat groenten te snijden. Als ik daar op terugkijk moet ik toegeven, dat ik langzaam werkte en echt serieus bezig was en met het niet verspillen. Alsof Moeder Natuur over mijn schouder meekeek: ‘Daar is veel energie in geïnvesteerd, dus besteedt dit goed!’ Ik heb die avond ook langzamer gegeten dan anders.
Laatst noteerde ik in een opwelling het volgende:
Wezenlijk
Waar we ook zijn
We zijn!
Wezen!
En nu ik het teruglees, is het net alsof ik een klein beetje groente aan het snijden ben geweest. In alle eenvoud. Maar in dat kleine is het grote ook.
Nog even wachten dus en dan gaan we het boek vieren!
